Wczesna wiosna to moment, który jest dla leśników jednym z najważniejszych w roku, ponieważ wtedy rozpoczynają się prace odnowieniowe. Aby prawidłowo funkcjonowała gospodarka leśna, po wycięciu starego drzewostanu musi powstać nowy, młody las. Zanim przejdziemy do sedna sprawy i wytłumaczymy jakie są rodzaje odnowień i jak możemy je podzielić oraz dlaczego są one takie ważne, musimy zacząć od początku.  

Przed przystąpieniem do prac odnowieniowych musimy przygotować powierzchnie, na której będziemy sadzić nowe pokolenie. Po wycięciu starego drzewostanu wszystkie pozostałości pozrębowe (np. gałęzie) zostają uprzątnięte. Następnie przygotowana zostaje gleba. Prace te najczęściej wykonywane są jesienią, ponieważ umożliwiają odpowiednie napowietrzenie gleby oraz zatrzymanie wody w gruncie. Dodatkowo, poprzez orkę jesienią ograniczamy znacząco rozwój szkodników i chwastów. 

Przed rozpoczęciem odnowienia planujemy odpowiednie rozmieszczenie i dobór gatunków drzew z uwzględnieniem warunków terenowych i świetlnych. Musimy dowiedzieć się jaka jest gleba i jakie możliwości daje nam siedlisko. Następnie zaopatrujemy się w sadzonki i zaczynamy prace. 

Odnowienie lasu możemy podzielić na dwa rodzaje: sztuczne i naturalne.  Odnowienie sztuczne polega na wysiewie nasion na powierzchni przyszłej uprawy lub na wysadzeniu sadzonek, które wyhodowane zastały w szkółkach leśnych. Odnowienie naturalne, natomiast powstaje samorzutnie – samosiewem lub z odrośli. Dzieje się tak gdy w stojącym jeszcze starym drzewostanie nasiona opadłe z koron drzew znajdują na ziemi odpowiednie warunki do skiełkowania, a wyrosłe z nich drzewka — odpowiednie warunki rozwojowe. W tym przypadku mamy do czynienia z tzw. samosiewem górnym — w odróżnieniu od tzw. samosiewu bocznego, który występuje wtedy, gdy opadające z koron drzew nasiona wiatr przenosi na obok położone powierzchnie. Odnowienie naturalne z odrośli polega na wykorzystaniu zdolności niektórych gatunków drzew do wytwarzania młodych pędów z pniaków po świeżo ściętych drzewach np. w olszynach odznaczających się wysoką zdolnością odroślową. 

Sam proces sadzenie wcale do najłatwiejszych nie należy, musimy pamiętać o kilku ważnych zasadach. Przede wszystkim musimy odpowiednio umieścić sadzonkę w dołku, aby nie zawinąć jej systemu korzeniowego, a później po jej zasypaniu dobrze przydeptać miejsce sadzenia.  Powinniśmy pamiętać także, aby korzenie drzewek nie zostały nadmiernie przesuszone. Po przetransportowaniu sadzonek ze szkółki przechowywane są one w specjalnie wykopanych dołach, w miejscach zacienionych, pod osłoną drzewostanu, zadołowane i zakryte gałązkami. Sadzonki sadzi się w pewnym określonym odstępie, czyli w tzw. więźbie, która uzależniona jest od gatunku i wieku materiału sadzeniowego. Sadzenie najczęściej wykonywane jest ręcznie za pomocą szpadli i kosturów, ale można również sadzić mechanicznie za pomocą sadzarek. Kostur używany jest przy najczęściej stosowanym sposobie sadzenia, w tzw. szparkę. Sposobem tym sadzi się sosnę oraz małe sadzonki innych gatunków o podobnym do sosny systemie korzeniowym. Szpadli używa się przy sadzeniu starszych sadzonek innych gatunków drzew w tzw. jamkę. 

Warto również wspomnieć, że w celu zapewnienia uprawom mieszanym odpowiednich warunków rozwoju, odpowiadających wymaganiom poszczególnych gatunków drzew, zaleca się stosować w zależności od składu gatunkowego realizowanego odnowienia następujące formy zmieszania: 

• jednostkowe – jeżeli gatunki zmieszane są pojedynczo bez grup i kęp,
• grupowe – jeżeli gatunki zmieszane są w formie grup po kilka lub kilkanaście sztuk (dotyczy głównie gatunków domieszkowych i biocenotycznych),
• drobnokępowe - o powierzchni do 5 arów, preferowane dla gatunków domieszkowych,  
• kępowe – jeżeli gatunki zmieszane są kępami o powierzchni od 6 do 10 arów, 
• wielkokępowe – o powierzchni kęp przekraczającej 10 arów,
• rzędowe – jeżeli zmieszanie gatunków występuje na przemian rzędami (jednym lub dwoma),
• pasowe – jeżeli zmieszanie gatunków występuje na przemian pasami (pas obejmuje najczęściej 3–6 rzędów sadzonek). 

Nowo posadzony las staje się uprawą leśna, w której sadzonki zaczynają wyścig o światło i pożywienie z rosnącymi w około roślinami. Są też przysmakiem dla zwierzyny leśnej, dlatego niektóre gatunki liściaste, jak dąb, sadzimy w ogrodzeniach, a inne, jak  buk i sosna smarowane są repelentami.  Ale tu już wchodzimy na dział ochrony lasu, a to temat na kolejny artykuł :)